شاید فرشته ها هم بمیرند!!

 

شاید فرشته ها هم بمیرند، وقتی صدایی به جایی نمی رسد. وقتی فریاد می کشند و کسی محل شان نمی گذارد. وقتی یکی مثل من از شنیدن پارس سگ سیاه همسایه تنش به لرزه می افتد و از زجه های فرشته های درون و بیرون و طبیعت، ککم هم نمی گزد!

گفتم شاید فرشته ها هم بمیرند؟ نه نمی میرند، کشته می شوند، به قتل می رسند. مثل پیر زنی که آفتابه دزد های کوچه و خیابان های تاریک و خالی از وجدان شهر، دوره اش کرده اند و کتکش می زنند و کیفش را می قاپند و برای محکم کاری چند زخم کاری هم نثار قربانی شان می کنند.

بیچاره فرشته ها غصه ی آدم ها را خوردند، آنهایی را که جایشان داغ است. همان ها که بوی سوختگی شان قبل از خلق شدنشان عالم را پر کرد بود. بیچاره فرشته هایی که سعی کردند علاج واقعه قبل از وقوع کنند. همان ها که پرسیدند آیا قرار است بر زمین خونی ریخته شود، هم نوع کشی رایج شود، بزرگان و شریفان بمیرند و حقوق ضایع شوند و عده ای ضعیف نگاه داشته شوند. آیا خداوندگار کسی را خواهد آفرید که بر دوستان سخت بگیرد و با دشمنان سر یک سفره بنشیند. آیا، کم هوش تر از این جماعت احمق چماق به دست بوده ایم که قرار است آفریده شوند؟

طفلک فرشته ها که شنیدند : شما چیزی را نمی دانید. طفلک آن ها که فرمان یافتند که بر آدمی سجده کنند. جدای از اینکه عده ای اندک لایق این سجده اند و لایق بسیار بیش از این اما بیشمارند آنها که لیاقت پارس سگ های سیاه شب گرد را هم ندارند. همان ها که سگ ها هم محلشان نمی گذارند. یعنی برایشان افت دارد که وقتشان و انر‍‍‍ژی و صدایشان را صرف این ... ها کنند.

آهای فرشته، بگذارید یک نفر قدر شما را بداند. این یک بار را بگذارید صدایتان کنم هر چقدر هم که لیاقتش را نداشته باشم اما بگذارید تشکر کنم. ممنونم که سعی خودتان را کردید که جهنم با اجساد امثال من پر نشود. ممنون که خواستید خونی ریخته نشود. که خواستید ظلمی نشود و کسی ضعیف نگه داشته نشود، ممنون که ... !

این ها اگر اتفاق افتاد، تقصیر شما نبود و نیست اما باز ممنون که به فکر بودید. کاش شما را ابدی آفریده باشند. کاش.