دلم خیلی گرفته

امشب دیگر ماه هم نیست که به حرفهایم گوش کند. چقدر سخت است وقتی نمی توانی از دردت برای کسی صحبت کنی. تنها می توان در خیالات گم شد که آن هم از قراری ممنوع است که مبادا این خیالات همه چیز را خراب کند. پس باید چه کرد. آب هم یک جا بماند می گندد چه برسد به نگرانی های من. با چه کسی باید حرف زد؟ اصلا چه کسی آن را می فهمد؟ چه کسی روی زخمت مرحم می گذارد؟ نه اینجا هیچ کس نیست. نه غمت را کسی می بیند، نه شادیت را. چقدر دلم گرفته. چقدر دلم تنگ است. ماهم که برگشت همه چیز را به او می گویم. او همیشه گونه هایم را می بوست و می گوید: صبر

حالا که رسیدم اینجا، پر قصه برا گفتن
پر نیاز تو برای، آه کشیدن و شنفتن
تو رو با خودم غریبه، از غمم جدا می بینم
خودمو پر از ترانه، تو رو بی صدا می بینم

وای اینقد دلم گرفته دارم خفه می شم
اگه اون بود نمی ذاشت حال من اینجوری باشه