دور، خیلی دور

همیشه یه جور شروع میشهاول با همه تو خونه خداحافظی می کنی، بعد میری فرودگاه، کارت پرواز می گیری، تو صف پاسپورت وای میسی، پاسپورتت مهر می خوره، تو سالن ترانزیت منتظر می مونی، هواپیما تاخیر داره، باالاخره سوار می شی، هواپیما پرواز می کنه، یه جائی هم می گه از ایران رفتیم بیرون ... همیشه تو هرقسمت مسیر هی دلت می گیره هی یه اشک گوشه چشمت جمع میشه، هی فکرای عجیب و غریب می کنی و همه اینها تازه مال وقتی که کسی پشت سرت گریه نکرده، که می دونی چند روز دیگه برمی گردی، که میدونی کلی نزدیکی، حالا تو حساب کن کسائی رو بغل کنی که دیگه معلوم نیست کی بتونی بغلشون کنی، پشت سرت گریه کنن و تو هم بخوای بری دور، خیلی دور ... همه اون اتفاقا رو دوباره مرور کنیم، میری فرودگاه ، هواپیما پرواز می کنه و تو قلبت و با کلی خاطره می زاری درست پشت همونجا که پاسپورتتو چک کردن، پشت همون دکه های سفید که اون آدمای اخمو و گاهی خنده رو توش نشستن و تو می مونی با یه لایه اشک روی صورتت، یه دل که هنوز هیچی نشده واسه همه چی تنگ میشه و یه چشم که آینده رو می پاد، ایندفعه هواپیما که بشینه همه چی از صفر شروع شده از صفر صفر